खाली भयो हिँडि सबै कउरव्कि डेरा ।
हेरेर चार् तरफमा पनि एक फेरा ।।
श्रीद्रोणपुत्र कृपजी कृतवर्म वाहाँ ।
हीँडे ति फेर् नृपति भेटन तलाउमाहाँ ।।१।।

ऊता सुयोधनकनै त युधिष्ठिरैले ।
लाए बहूत पनि खोज्न नपाइँनैले ।।
दिक्दारमा खुब थिए भिमसेन् मनैले ।
दुःखी भए अधिक झन् अघिका कुरैले ।।२।।

जङ्घा म काटछु भनी त थियो प्रतिज्ञा ।
दुर्योधनै विषयमा दुत आइ आज्ञा ।।
गर्नूभई पुछनुभो त युधिष्ठिरैले ।
सन्तोष्जनक तर दिएन खबर् कुनैले ।।३।।

कूरा गरे सकल पाण्डलहरु ताहाँ ।
पार्यौँ जऊन पनि कारण नाश याहाँ ।।
बन्धू सुहृत् र मितरैहरु हाय ठूलो ।
मार्यौँ छ पापि अझका जिउँदै छ मूलो ।।४।।

यो बात शोक हुनगो उस दुष्ट मोजी ।
दुर्योधनै भागि गयो अब ढुँडि खोजी ।।
मार्नू अवश्य पनि पर्छ भनेर फेरि ।
हूकुम् युधिष्ठिर दिए सबलाई हेरी ।।५।।

भन्नूभयो जउनले उसलाई ढूँडी ।
सम्चार ल्याउँछ कहाँ त अमूल्ल्य जोडी ।।
दिन्छू जऊन पनि जान्यर ढाँट्छ कोही ।
आज्ञा भयो कसुरवन्त ठहर्छ सोही ।।६।।

यो उर्दि भो सुनि बहुत् नगरेर देरी ।
फेरी हिँडे चउतरफ् सब हेरिहेरी ।।
ऊता तलाउ तिरमा अनि अस्वथामा ।
फेरी पुगे तिनजना र बसे किनार्मा ।।७।।

बोले ति दिक् परिपरी उठनोस राजन् ।
जाऊँ सहाय गरछौँ रणमा दि तनमन ।।
जित्छौँ युधिष्ठिरकनै गरि राज्यसुखमा ।
बस्नोस् कि स्वर्ग पुगनोस् विरको त गत्मा ।।८।।

जित्छू अवश्य नजिते पनि नित्यकर्म ।
जो लाग्छ पाप नगरे उहि होस मर्म ।।
झिक्दीन यो कवचको नगरी समरमा ।
विन्ती गरे यस प्रकार् तहिँ अश्वथामा ।।९।।

यस्तो वचन् नृप सुनी मितपुत्र रणमा ।
भाई र बान्धवहरू मरणै त दिल्मा ।।
सम्झेर शोक् भइ ति कातर घाउ फेरि ।
दूखेर पीडित कहे तिनि नृप हेरी ।।१०।।

भन्दा भए सुनन हे विर ईश्वरैले ।
कल्याण् गरून् तिनिकनै भनछू दिलैले ।।
हाम्रा तरफ् अझ तलक् तिन साथि मैले ।
देखेर जीवित भएँ अति खूस ऐल्हे ।।११।।

थाकीगयौ तिमिहरू म पनि दुखैले ।
पीडा भयो र म बसेँ नखपी तनैले ।।
उत्साह धेर भइ पाण्डव सैन्य ऐल्हे ।
बढ्दा थकित् हुनगएँ यस कारणैले ।।१२।।

सङ्ग्राम गर्न मन आज त्यजेँ नि मैले ।
विश्राम् गरूँ सब जना पनि रात्भरैले ।।
हूनेछ के भइ बिहान मिली सबैले ।
रणमा ति पाण्डवसँगै जितुँला बलैले ।।१३।।

कम्ती तपाइँहरु हूनु हुँदैन हाम्ले ।
जित्छौँ अवश्य पनि पुग्दछ बात काम्ले ।।
यो बात् सुनी अनि कहे तहिँ अश्वथामा ।
राजन् उसै गरुँ बितीकन रात रणमा ।।१४।।

मारेर पाण्डवकनै कवचै उतारी ।
लिन्छू म निश्चय भने मुख ठिक्क पारी ।।
बक्दैथिए तिनिहरू तरवार मारी ।
आए उही बखत भिल् जलप्यास भारी ।।१५।।

सुनेर बात् लुकिरहे उरदी विचारी ।
लुब्धकहरू चुप रहे जलप्यास टारी ।।
लाल्चा गरेर धन मिल्छ भनेर ढुक्कै ।
यूधिष्ठिरै शिविरतर्फ हिँडे सुटुक्कै ।।१६।।

ताहाँ उही समयमा मइदान् पहाडी ।
सारा जगा दुत घुमेर तराइ माडी ।।
काहीँ नपाइ दुरजोधन खोज्न छोडी ।
आए युधिष्ठिर समीप् तिनि हात जोडी ।।१७।।

बोले मरेर दुरजोधन छैन काहीँ ।
भन्ने वचन् सुनि गरे मन दिक्क ताहीँ ।।
हस्याङ्फस्याङ् गरि पुगेर ति भिल्ल वाहाँ ।
जोजो सुने उहि कहे उ तलाउमाहाँ ।।१८।।

विन्ती गरे तब ति पाण्डव मग्न होई ।
निश्चय सुयोधन उ हो भनि भिल्ललाई ।।
धेर् धन् दिई खुस गरे अनि पाँच भाइ ।
मार्थे श्रिकृष्ण अरु सोम्वङ्शी थकाइ ।।१९।।

साथमा लिए तिनि अरू शुरवीरलाई ।
शङ्खै फुकी रथ चढे सबले बजाई ।।
फेरी तलाउतरफै कदमै बढाए ।
हीँडे सबै विरहरू सुर खूब् चढाए ।।२०।।

शङ्खै र गड्गड सुने रथको त कान्मा ।
डर्दा भए कृतवरम् कृप अश्वथामा ।।
बोले सुयोधनसँगै नृपते समरमा ।
सम्झे जित्यौँ भनि ति पाण्डवहरु मन्मा ।।२१।।

उन्मत्त भै यसतरफ् ढुँडदै चयन्मा ।
आईगए गरुँ कसो अहिले त वन्मा ।।
जान्छौँ भए पनि त काम् गरुँला करम्मा ।
हूनोस् सचेत् भनि चले बहुतै सरम्मा ।।२२।।

हीँडेर ती दुर पुगी रथ त्यागि फेद्मा ।
खोलेर अश्व बरको पनि एक पेड्मा ।।
रथको बिछाइ डसना रुखको सियाल्मा ।
विश्राम् गरे तिनजना थकितै विलाप्मा ।।२३।।

आई गयो निद सुयोधन सम्झि ताहाँ ।
वीचेत् भए तिनिहरू अति शोकमाहाँ ।।
ऊता यि तीन जनले पनि छोडि मूलो ।
दिक्दार् सुयोधन भए जलभित्र ठूलो ।।२४।।

गैर्होमहाँ गइ लुके खुब सोरमाहाँ ।
आयो त सिंहसरि पाण्डव सैन्य ताहाँ ।।
बस्दाभए उहि किनार तलाउनेरी ।
श्रीकृष्णको सँग युधिष्ठिरले त हेरी ।।२५।।

विन्ती गरे नजर होस् उहि पापि भारी भारी ।
दुर्योधनै सब गर्यो कुलनाश पारी ।।
आएर एक्लइ लुकेछ तलाउमाहाँ ।
यो बात् सुनी भन्नुभो प्रभुले त ताहाँ ।।२६।।

लौ काम् बन्यो चतुर भै यसलाई मार ।
कौशल् रचेर अघि सुग्रिवको त जार ।।
श्रीरामले वध गरे झइँ बालि भार ।
उस्तै हिसाब् गरि सुयोधन आज मार ।।२७।।

सङ्मा त दुष्टहरुको गरि युक्ति वाहाँ ।
काम् लीनुपर्छ भनि बात सुनेर ताहाँ ।।
यूधिष्ठिरै नृपति स्वर् गरि ऊच्च वाहाँ ।
भन्नूभयो गइ तलाउ किनारमाहाँ ।।२८।।

हे दूरजोधन कलङ्क ठुलो लगाइस् ।
यो कूरु क्षत्रिय बडा कुलको बिगारिस् ।।
नाशेर है जलमहाँ लुकछस् कसोरी ।
कातर् बनेर अब सुख् पनि छैन तेरी ।।२९।।

निस्केर हामिहरुको त तुल्या त धूलो ।
थीयो गयो उडि कता अभिमान ठूलो ।।
पैल्हे घमण्ड विरता गरथीस काहाँ ।
हीँडीस लाज् नगरि लूकन पानिमाहाँ ।।३०।।

कुल्मा नला अब कलङ्क तँ निस्कि ऐल्हे ।
सङ्ग्राम गर् भनि कहे ति युधिष्ठिरैले ।।
उत्तर् मिलेन पनि यो उस शब्द माहाँ ।
आयो प्रतिध्वनि फगत् गरि क्रोध वाहाँ ।।३१।।

भीम्सेनले तहिँ कहे सुन रे अधर्मी ।
रे दुष्टबुद्धि निकसी नहिँ ता कुकर्मी ।।
जल्मा पसी पकडि टूपि घिसार्छु काहाँ ।
छोड्छू गदा शिर चुरै गरिदिन्छु याहाँ ।।३२।।

यस्तो सुनी वचन फेर् दुरजोधनैले ।
क्यै भन्न तत्पर थिए जलि खूब् मनैले ।।
भन्नै नपाइ त यसुधिष्ठिर फेर जागी ।
बोले तँ रे मुरख क्षत्रिय कूल दागी ।।३३।।

ले आज हामिहरुले पनि पाप भारी ।
तेरो छ डण्ड अब दीन भयौँ तयारी ।।
लौ आ खडा करनिको फल भोग् उतारी ।
लुक्छस् कता प्रिय कुटुम्ब सबै सँघारी ।।३४।।

के बाँचछस् भनि वचन् सुनि पानिमाहाँ ।
दुर्योधनै मन नथाम्न सकेर ताहाँ ।।
उत्तर् दिए नृप डराउँछु मर्न कैल्हे ।
आएँ थकाइ पनि मारन लुक्न ऐल्हे ।।३५।।

पीडा भयो बहुत घाउ भएर आङ्मा ।
घोडा र सारथि मर्यो रथ टूटि रणमा ।।
विश्राम् गरूँ भनि पसेँ म जलै बिचैमा ।
निश्चय परन्तु अब बूझ तिमी मनैमा ।।३६।।

साव्धान हौ निकलि मारछु येमपूरी ।
भेज्छू भने सुनि युधिष्ठिर मूरमूरी ।।
भन्नुभयो ठिक कह्यौ अहिले विचार ।
खोज्यौ नपाइ अब आउ मिले र मार ।।३७।।

निष्कण्ट यो पृथिवीको पनि मोज भारी ।
लेऊ कि जाउ तिमि ता स्वरगै सिधारी ।।
यस्तो सुनी नृपसँगै तिनि झोक झारी ।
बोले विनाश् सब गर्यौ तिमिल्यै मारी ।।३८।।

वीर्वीर ती भिषम द्रोण र कर्ण तारा ।
यो देशका वीर सुते रणमा त सारा ।।
यो वीरहीन पृथिवी अब आस मार्छू ।
ओढी हरीण चमडा वनवास् सिधार्छू ।।३९।।

जान्छू छईन पनि लालच राज्यलाई ।
दिन्छू म राज्य तिमिलाई त भोग दाई ।।
यस्तो युधिष्ठिर सुने तब हेर भाई ।
बोले नरोउ तिमि बात् पनि यो बनाई ।।४०।।

तिम्ले दिएर अब राज्य म लीनलाई ।
चाहा छईन भुजको गरि बल् बढाई ।।
यो राज्य ता जितिसकेँ सुन तीमिलाई ।
मारी अकण्ट तुल्याउँछु राज्य भाई ।।४१।।

निश्चिन्त भोग गरछू गइ राजमाहाँ ।
ऊदारता नगर सक्छउ दीन काहाँ ।।
छैनौ तिमी अब समर्थ दिनै मलाई ।
छूटेर राज्य त हिँड्यो अघि ता तँलाई ।।४२।।

सीयोभरी जमिन दिन्न भनी खिस्यायौ ।
अप्मान कृष्णजिकनै तिमिले तुल्यायौ ।।
फिर्ता दिनै सकल राज् पनि आज हाई ।
ऐल्हे तयार् किन भयौ मइँ शत्रुलाई ।।४३।।

मूर्खै समान् बनदछौ जिउँदै अहीले ।
कम्बर् कस्यौ त पनि राज्य दिनै तिमीले ।।
हे मूर्ख हे नरअधम् विष फेर् खिलाई ।
मार्नै त तत्पर थिइस् जिउँदै डढाई ।।४४।।

छल्ले जुवा रचि हरिस् पनि राज्यलाई ।
फेरी सभाबिच लगीकन हेर हाई ।।
वस्त्रै खिचिस् द्रुपदि मन् अबला दुखाई ।
निर्लज्ज पारछु भनिस् कउसिस् लगाई ।।४५।।

ठूलो गरिस् कति भनूँ अतिचार याहाँ ।
ज्यूँदै तँलाई अब छोड्दछु आज काहाँ ।।
सङ्ग्राम गर्न लुकि बात् भनि धेर् सुनाए ।
वाक्शर् अरूहरु पनि गरि दिक् तुल्याए ।।४६।।

आगोसरी हुन गई जलमा त तोड्ले ।
बार्बार हात पटकी तिनि ओठ जोड्ले ।।
टोक्दै गरम्गरम श्वास चलाई ताहाँ ।
बोले सुयोधन युधिष्ठिरसीत वाहाँ ।।४७।।

हे नृपती अति मलाई थकाइ लाग्यो ।
क्यै छैन अस्त्र तिमिले त नठान भाग्यो ।।
खाली म छू फगत एक गदा छ याहाँ ।
तिम्रो छ मारथि सहित् सब पूर्णमाहाँ ।।४८।।

शस्त्रास्त्र छन् सकलका त पनि करैमा ।
वाहन् सहायक रथै छ सबै सँगैमा ।।
खाली म छू तइ कहाँ हटछू रर्णमा ।
हट्दीन एक्यक त आउ रणस्थलैमा ।।४९।।

डर्दीन मार्दछु लडी म यकै छिनैमा ।
पाँच् भाइ लौ तिमि र कृष्णसितै बलैमा ।।
कत्ती नडर् गरि म लड्दछु आज लौ रण् ।
एक्लै जसो गरि श्रिसूर्य प्रताप ढाक्छन् ।।५०।।

देख्दै सबै मलिन हुन्छ बिलाई तारा ।
उस्तै म जित्तछु यहाँ पनि आज सारा ।।
साव्धान हौ अब जयद्रथ भीष्म द्रोण ।
भूरिश्रवा शकुनि फेर् भगदत्त कर्ण ।।५१।।

शल्यै र भाइ पुतरैहरुको त मर्ण ।
बिर्सन्न सक्दछु कहाँ शकछौ त टर्न ।।
याहाँ परन्तु सबले मिलि धर्म छोडी ।
एक्लो सँगै नलड भन्दछु धर्म तोडी ।।५२।।

यस्तो युधिष्ठिरजिले बचनै त सूनी ।
हाँसेर व्यङ्ग्य वचनै ति कहे नगूनी ।।
वाह्वाह आज तिमरो मुखदेखि याहाँ ।
धेर् दीनमा धरम बात् निकल्यो त काहाँ ।।५३।।

हाम्रो सुभाग्य अति हो डर मृत्युमाहाँ ।
निस्कीगयो धरमको शबदै त याहाँ ।।
आश्चर्य लाग्छ मनमा अब निस्क भाइ ।
लेऊ म दिन्छु दिल जुन् छ उ शस्त्रलाई ।।५४।।

हामी यि पाँचहरुमा तिमि एक बीनी ।
लौ मार सक्छउ भने तिमिले त छीनी ।।
यो राज्य पूर्ण अधिकार् गर तीमि ठानी ।
हामीहरू सब जित्यौ भनि बूझ मानी ।।५५।।

यस्तो वचन् सुनि सुयोधनले त ताहाँ ।
बोले म लड्दछु गदा सँगमा छ याहाँ ।।
यस्ले लडेर जितछू तिमिलाई काहाँ ।
छोड्छू नमारि सब सैन्य अगाडिमाहाँ ।।५६।।

नाश् गर्छु इन्द्र पनि होस म डर्छु कैल्हे ।
यो सूनि उत्तर दिएर युधिष्ठिरैले ।।
भन्नूभयो अति बकेर नबोल तिम्ले ।
सुख् छैन निस्क अब आँख न तीमि चिम्ले ।।५७।।

जाऊ स्वरग् लडि गदा यकसाथ माहाँ ।
मुस्किल् छ बाँच्न पनि आज भनेर ताहाँ ।।
सूनेर बात् नृपतिको अति वेग चक्मा ।
झूलो झईँ दहकिए गरि क्रोध मन्मा ।।५८।।

निस्के सुयोधन नजर् गरि लाल ठूलो ।
बोले ति पाण्डव अरे बनछौ त धूलो ।।
आफ्नू घमण्ड फल भोग्छउ आज रणमा ।
पाञ्चाल वीर् सुनि हँसे तहिँ खूब जोर्मा ।।५९।।

त्यो हँस्सिलाई नसही ति कवच् लगाए ।
मत्ता गजेन्द्रसरि वीर गदा घुमाए ।।
लल्कार् गरे ति दुरयोधान रीसमाहाँ ।
घाऊ थियो चलनिझैँ पनि आङ् ताहाँ ।।६०।।

धोएर पानिहरुले मुख फाटि जाहाँ ।
गण्डस्थलै फुटिगए झइँ हात्ति ताहाँ ।।
शोभा थियो गरजि सिंहसरी त ऐल्है ।
एक्एक आउ गरि न्याय म छोड्छु कैल्है ।।६१।।

यस्तो सुनी वचन फेरि युधिष्ठिरैले ।
आज्ञा भयो कउन न्याय गरीस तैँले ।।
हे दूरजोधन सुनिस् यकलो तुल्याइस् ।
घेरेर बालक अहो अभिमन्यु मारिस् ।।६२।।

काहाँकहाँ उडिगयो पनि ज्ञान हाइ ।
हुन्छस् कसो गरि तँ न्यायि त डिङ् बढाई ।।
के बोल्दछस् बितिसक्यो अब धेर् कराई ।
लौ मार पाँचहरुमा पनि एकलाई ।।६३।।

स्वामी अवश्य बनछौ भुमिमा त भाई ।
श्रीपेच यो कवच दिन्छु म तीमिलाई ।।
सामग्रिको कमि छ जो चुनिलेउ ऐल्हे ।
सीवाय प्राण अरु थोक् सब दिन्छु मैले ।।६४।।

यस्तो वचन् सुनि पुरानुहरू छुटाए ।
श्रीपेच टुट्फुट कवच् थुपरो लगाए ।।
श्रीपेच् कवच् पहिरि फेर् लि गदा जुधाउ ।
बोले ति पाँचहरुमा पनि एक आऊ ।।६५।।

मेरासँगै फगत एक गदा चलाऊ ।
सङ्ग्राम लौ गर भनी भइ फेरि माऊ ।।
आगे सुयोधन बढे अनि कृष्ण ताहाँ ।
यूधिष्ठिरैसँग कहे गइ सुस्तमाहाँ ।।६६।।

गर्नूभयो नृपति भूल् पनि धेर आज ।
ईश्वर् कृपा भइ बच्यो सब राजकाज ।।
यदी नकूल सहदेव्कन रोजदा हुन् ।
हूने थियो उसबखत् नतिजा यहाँ कुन् ।।६७।।

हुन्थ्यो पनि गरन के बुझनोस याहाँ ।
भीम्सेन् सिवाय दुरयोधान साथ काहाँ ।।
सङ्ग्राममा भिडन सक्दछ यो नजर्मा ।
देख्दीन कोइ म गदा लडन् समरमा ।।६८।।

भीम्सेनझैँ बलि चतुर् तिनिदेखि यी छन् ।
छैनन् कमी पनि सुयोधन ता बली छन् ।।
रोजेर पाँचहरुमा यहि एक आज ।
मारे समस्त अधिकार् पनि दिन्छु राज ।।६९।।

भन्नूभयो रिस र साहस क्रोध् दिलैमा ।
खेल्नूभयो अघि जुवा शकुनी छलैमा ।।
ऊ खेलको भुल छँदैछ अझै विपत्मा ।
भोगेर तै नपुगि खेल् दुसरा कुघत्मा ।।७०।।

बाजी लगाउनु भयो पनि अज कीन ।
पार्यौ करोडन अघी भुलि प्राण हीन ।।
यो राज्य प्राप्त अहिले यकलाई रोज ।
मारेर दिन्छु पनि भन्नुभयो त मोज ।।७१।।

तेस्तो करार् गरनुभो सनकोच् नलीई ।
बित्यो खराब् उ प्रभुले त सहाय दीई ।।
पाँच् भाइमा धरमयुद्ध गरी कसैले ।
सक्दैन जित्न सहजै तिनलाई क्वैले ।।७२।।

याहाँ गदा रण गरी कसरी विचारी ।
दिन्छु पनि भन्नुभो यकलाई मारी ।।
दुर्योधनै नृपति छन् बहुतै चतूरा ।
सन्देह लाग्छ जितने पनि बात पूरा ।।७३।।

देख्छू म कन्ती पुतरै दुख पाइ जानै ।
केवल् जनम् लिनगयौ भिख मागि खानै ।।
राज्सूखको छइन भोग् वनवासि हूनू ।।
बात् गर्नुहुन्छ अझतक् चुकि दुःखि हूनू ।।७४।।

निन्दा सुनी भिम कहे दिक भै मनैमा ।
हे कृष्ण के छ डर यो छ गदा करैमा ।।
उस्देखि चार् गुण छ ज्यादि बलै रणैमा ।
शंका नहोस् प्रभु म मार्छु भने छिनैमा ।।७५।।

आज्ञा भयो सुनन लौ तिमरो बलैमा ।
जीते युधिष्ठिर यि शत्रु बुझे मनैमा ।।
तिम्ल्यै पराक्रम गरी सब शत्रु जोता ।
हूँदा भए वध कुमार् धृतराष्ट्रो ता ।।७६।।

मार्यौ गरीकन करार् सब बात् पुर्याउ ।
यो बाँकि एक अब मारि खुसी तुल्याउ ।।
यूधिष्ठिरै नृपतिको सब राज्यमाहाँ ।
निस्कण्ट पार जड यो पनि काटि याहाँ ।।७७।।

यस्तो सुनीकन युधिष्ठिरहरु आदि ।
फेर् धृष्टद्युम्न विर सात्यकि पाञ्चलादि ।।
लागे ति गर्न भिमको खुब है प्रशंसा ।
बढ्दै गयो अनि तहाँ रण गर्न मन्सा ।।७८।।

फेरी भुजा श्रिभिमसेन् मलि चारदीशा ।
हेर्दै युधिष्ठिरसँगै भिमसेन र्हीसा ।।
बोले म हे नृपति यो त गदा चलाई ।
मारी अकण्टक तुल्याउँछु राज्यलाई ।।७९।।

सब् दीनको हृदय क्रोध् पनि दूर् गराई ।
शान्तै म हुन्छु उसको यहिँ प्राण् निभाई ।।
मर्नेछ मूर्ख जयमाल हजूरमाहाँ ।
पैर्हाउँछू हजुरको पनि आज याहाँ ।।८०।।

धृतराष्ट्रले सुनि भुलै अघिको विचारी ।
हाहा ति शोक गरनन् अति दुःख भारी ।।
यस्तो कहीकन कछाड कवच् लगाए ।
ताहाँ अनी ति दुरजोधनको बुलाए ।।८१।।

लल्कार खूब गरदै रण गर्नलाई ।
भीम्सेन् खडा तहिँ भए अनि फेर् रिसाई ।।
क्रोध् धेर् गरेर दुरजोधन जल्दि ताहाँ ।
भीम्सेन सामु ति गए खुस होइ वाहाँ ।।८२।।

केही थिएन घवराहट मूखमाहाँ ।
फूर्ती थिए ति नथकित् झइँ गाथ ताहाँ ।।
देखेर सो त भिमसेन कहे ति वाहाँ ।
रे रे सुयोधन मुरख् बचछस् तँ काहाँ ।।८३।।

खोजीस मारन पनि जिउँदै अगिन्मा ।
तँले लगीस द्रुपदी नछुने सभामा ।।
खोजीस गर्न हुरमत् बचिगो उ इज्जत् ।
मीलेर दुष्टहरु साथ गरीस दुःखित् ।।८४।।

राज्यै जितीस अतिचार गरेर भैया ।
रे पापि जानु पनि भो गुरुजी पुजैया ।।
बाजे अनी सुतनुभो गरि बाण शथ्या ।।
तैँ होस पाप जड यो बुझ रे बझैया ।।८५।।

मर्दा भए सब जना गरि भूमि शथ्या ।
तेरा गए सब जना शकुनी छलैया ।।
हूँदा भए पुतर पौत्र सबै मरैया ।
पापी गयो द्रुपदि केश् पकडी खिचैया ।।८६।।

मार्छू तँ बाँकि अब एक् बुझिलेन भैया ।
शिर् चूर पार्छु लि गदा चलदैन दैया ।।
बोले सुयोधन सुनी बकवाद् गरी यो ।
लाभ् छैन भीमसिन दिखा गरि काम् बलीयो ।।८७।।

मिष्ठान्न थालिभरि खान त है तँलाई ।
मिल्दैन आ बल भया रण गर्नलाई ।।
यस्तो सुनेर भिमसेन् तहिँ ताल् बजाए ।
पाञ्चाल्हरू त दुरजोधनको चिढ्याए ।।८८।।

प्यारै थिए अति सुयोधन वीर ताहाँ ।
सङ्ग्रम निम्ति अघि बात् नमिलेर वाहाँ ।।
वीरोध् बुझी तिरथ गै बलराम घुम्दै ।
आऊनुभो उहि बखत् तहिँ हेर्न झुम्दै ।।८९।।